Coen uit Rotterdam vond zichzelf terug

Wauw, wauw, wauw, wat heb ik een mooie reis gehad tijdens een groepsceremonie bij Truffelceremonie.com. Wij waren met een groep van 8 mensen die allemaal prachtige reizen hebben gehad.

Laat ik bij mijzelf beginnen. Ik ben Coen. Bij binnenkomst werd ik hartelijk ontvangen door Angelique, Daniëlle en Bart-Willem. Wat een lieve mensen zijn dit. Ik was de derde deelnemer die gearriveerd was. Ik stelde mij voor en kwam al snel aan de praat met Anneke uit Amsterdam. Toen alle deelnemers er waren begonnen we met een voorstelronde. Iedereen stelde zich voor en vertelde ongeveer zijn of haar levensverhaal.

Een uurtje later gingen we ons omkleden in witte kleding. Dit is één van de weinige regeltjes die voor de truffelceremonie gelden. Ik vind het wel iets moois hebben dat iedereen in het wit is. In het kaarslicht lijken we net allemaal engeltjes…

Daniëlle brengt ons de truffels die we zelf gaan bereiden. We maken er een soort thee van die we even moeten laten trekken. In de tussentijd wordt de openingsceremonie uitgevoerd waarbij we allemaal in een cirkel zitten. De kaarsen in het midden verlichten onze gezichten. Een kleine meditatie volgt. Hierna spreken we één voor één onze intenties voor deze reis uit. Best wel even een check om mijn intenties hardop te zeggen. Ik ben vandaag gekomen voor meer zelfliefde. Ik wil wat kilo’s afvallen en lekkerder in mijn vel gaan zitten. Om dat zo in de groep te vertellen voelt heel kwetsbaar maar iedereen gooit zijn intenties eruit. Eigenlijk schept het ook wel een band met iedereen. De compassie in de groep neemt hiermee toe. Anneke zit naast mij en lijkt een soort stille steun te geven. Heel bijzonder.

Nadat iedereen de intenties heeft uitgesproken krijgen wij onze zelfbereide thee aangereikt. Nadat we deze opgedronken hebben gaan we op onze matrassen liggen die voorzien zijn van heerlijk gewassen beddengoed. Dat ruikt zo lekker :-) of zal mijn waarneming al vergroot zijn door de truffels waardoor ik het beddengoed zo intens ruik?

Mijn reis gaat beginnen. De prachtige muziek die Bart-Wilem heeft opgezet vult de hele ceremonieruimte. Het lijkt alsof ik helemaal opgepakt wordt door de trillingen in de muziek. Ik open mijn ogen en zie allemaal prachtige vormen op het plafond, wiebelend door het flikkerende kaarslicht. Het gaat nu echt beginnen. Ik vind het wel spannend maar geef me over aan het vertrouwen dat ik in deze reis heb. 

Het voelt of ik dieper wegzak in mijn matras, misschien zak ik er wel helemaal doorheen. Ik heb geen besef meer van mijn lichaam. Wat voelt dit mooi en misschien wel vertrouwd. Ben ik nu op zielsniveau aan het loskomen van mijn lichaam?

Ik schiet naar mijn jeugd waarin ik veel gepest ben. Ik zie hoe de pestkoppen mij treiteren maar dit keer doet het mij niks. Ik ben groter dan hen en ze schrikken van mij. Ik jaag ze weg en schiet zo in de volgende jeugdherinnering die super mooi is. Met mijn ouders en zusje op vakantie op Bali. Wat een heerlijk warm zandstrand voel ik onder mijn rug. Het maakt me gelukkig.

Vervolgens zie ik ridders en modder. Ik proef het zand in mijn mond. Enige tijd later voelt het heel warm, donker maar toch veilig. Ik heb het idee dat ik helemaal niet hoef te ademen. Zit ik in de baarmoeder? Ik krul mij op in mijn bedje. Wat voelt het fijn om beschermd te worden en je veilig te voelen. Was ik nou een ridder in een vorig leven?

Ik merk dan ik moet plassen. Ik steek mijn hand op en Daniëlle komt naar mij toegelopen. Zij loopt met mij mee naar het toilet. Ik ben nog een beetje wiebelig van de reis. Ik vraag hoe lang we al op reis zijn. Daniëlle verteld dat we al bijna 4 uur onderweg zijn. Daniëlle wacht netjes voor de deur van het toilet en als ik klaar ben brengt ze mij weer terug naar mijn bedje.

Als ik weer lekker door haar ingestopt ben, zie ik Anneke naast mij liggen. Zij kijkt mij met haar mooie grote ogen heel intens aan. Zonder wat te zeggen genieten we van elkaars aanwezigheid. Na enkele minuten krijgen we uit het niets een lachbui. Ik heb volgens mij nog nooit zo hard gelachen. De hele groep is kijkhars aan het lachen. Volgens mij komt iedereen weer een beetje bij uit zijn of haar reis.  

Helaas kan ik niet alle inzichten, ervaringen en herinneringen met jullie delen want dan zit ik hier over drie uur nog te typen. Wauw wat heb ik een mooie reis gehad. 

Na de ceremonie danken we de onze begeleiders en gidsen voor de mooie reis die we mogen hebben ervaren. Hiermee is de ceremonie afgesloten en krijgen we lekker fruit en tomatensoep te eten. Heerlijk hoe de krachtige beleving van het kauwen op een braam mij ontroerd. Ik had ook best trek omdat ik al uren niet gegeten had. Na de maaltijd en vele gesprekken met andere deelnmers, ga ik mij omkleden en dan is het tijd om naar huis te gaan. De truffels zijn uitgewerkt en ik voel mij als herboren. Ik neem afscheid van de groep. Sommigen gaan naar een hotel in de buurt, sommigen gaan naar huis. Super fit stap ik de koude buitenlucht in op weg naar mijn auto. Heb ik mijzelf teruggevonden? Ik voel dat dit zo is!

Ik kom zeker nog een keer terug want ik wil die ridders nog verder uitzoeken. Waren dit nou zielsherinneringen van een vorig leven? Hopelijk krijg ik dat in een volgende truffelceremonie te zien.

Anneke en ik voor binnenkort afgesproken. We hebben zo leuk en oprecht contact gehad. Hopelijk gaat het dan net zo mooi zijn als vandaag. Ik ben wel weer toe aan nieuwe mensen in mijn leven. Misschien gaat het wel wat worden tussen ons…. 

Ik ben jullie heel erg dankbaar.

Groeten,

Coen, 53 jaar uit Rotterdam